:.:.: BABICKIE FORUM INTERNETOWE :.:.:

Gość

Jak ktoś nzajdzie jakieś fajne coś o polskiej lidze to poproszę!!!

Członek zarządu PZPN Henryk K. został zatrzymany przez policję w Gdańsku. Będzie przewieziony do wrocławskiej prokuratury, która prowadzi śledztwo w sprawie wielkiej afery korupcyjnej w polskiej piłce nożnej

Henryk K. jest członkiem nowego zarządu PZPN i prezesem Pomorskiego Związku Piłki Nożnej. Jego zatrzymanie ma związek z ustawianiem meczów, m.in. Arki Gdynia. W dokumentach śledczych i materiałach procesowych znajdują się zeznania kilku osób, które przyznały się, iż przekazywały pieniądze Henrykowi K. Pieniądze te były przeznaczone dla sędziów i obserwatorów.

Henryk K. współpracował z Ryszardem F., ps. Fryzjer, szefem mafii piłkarskiej. Razem mieli wpływ na wybór sędziów prowadzących m.in. mecze Arki.

Zatrzymany ma 63 lata i średnie wykształcenie. Wcześniej był sędzią i obserwatorem PZPN. Od czasu powstania Pomorskiego ZPN w 2000 r. jest jego prezesem. Do zarządu PZPN został wybrany w 2004 r. Na życie zarabia jako dyrektor w firmie produkującej meble.

Zasłynął niedawno po ujawnieniu informacji, że kilkaset razy w roku rozmawiał przez telefon z Ryszardem F. Wtedy padły publiczne oskarżenia o korupcję, z których tłumaczył się przed Wydziałem Dyscypliny PZPN.

To 181 osoba zatrzymana w śledztwie w sprawie wielkiej afery korupcyjnej.

x · Gość

Gość

Gość

Ludovic Obraniak - piłkarz odzyskany
Magazyn Futbol /03.09.2009 09:25

Toczył prywatną walkę o to, by zostać Polakiem. Kiedy już w końcu ją wygrał, momentalnie otrzymał powołanie do naszej reprezentacji. I dziś, ledwie po jednym meczu, trudno sobie wyobrazić tę drużynę bez niego.

- Nigdy nie zapomnę pierwszej wizyty w Polsce, bo pod każdym względem była dla mnie wyjątkowa. Koledzy z kadry przyjęli mnie jak swojego, kibicom od razu przypadłem do gustu, a sam też zostawiłem dobre wrażenie. Lepiej być nie mogło. Mam ogromną motywację, aby podtrzymać tę passę - zapewnia Ludovic Obraniak, od 12 sierpnia nasza główna nadzieja na to, że jednak uda się Polsce awansować do finałów mundialu. 2:0 w towarzyskim meczu z Grecją i dwa gole debiutanta. Oby ta piękna bajka trwała jak najdłużej.

Obraniak spodziewał się wielkiej presji i rzeczywiście wszystkie oczy były zwrócone na niego. Ale poza presją było też fantastyczne przyjęcie ze strony jego "nowych rodaków". - Każdy kadrowicz starał mi się pomóc, ułatwić aklimatyzację - wspomina pierwsze zgrupowanie Ludovic. - Powiem szczerze, że wcale nie byłem pewien, jak zostanę przyjęty, wiedziałem, że będę miał kłopoty językowe. Ale... zaczęło się dobrze już na lotnisku w Warszawie, bo tuż przede mną z Paryża przyleciał "Greg" Krychowiak, który we Francji mieszka od kilku lat i nie ma problemów z francuskim. No więc ktoś dobrze pomyślał i na kadrze przydzielił nam wspólny pokój. Dużo na tym skorzystałem, bo oglądaliśmy razem polską telewizję, ja powtarzałem na głos różne polskie słowa, a Krychowiak wcielał się w rolę nauczyciela i korektora. W ten sposób liznąłem trochę polskiego - mówi Obraniak, który w najbliższym czasie ponad polski przedłoży jednak angielski.

Zmotywowali go... dziennikarze

- Niemal wszyscy kadrowicze posługują się angielskim, to w tym języku mnie zagadywali. Ja trochę znam angielski, więc jako tako się dogadywaliśmy, ale postanowiłem wziąć się ostro za niego, bo na pewno szybciej go opanuję niż polski. W ten sposób będę w stanie porozumieć się z innymi polskimi piłkarzami - tłumaczy pomocnik OSC Lille, nowy atut reprezentacji Polski.

W Polsce Obraniak udowodnił, że jest nie tylko świetnym piłkarzem, ale i profesjonalistą. PZPN stosował różne sztuczki, aby utrudnić dziennikarzom kontakty z piłkarzem tuż po przylocie, ale Ludovic nie widział żadnego problemu, aby przystanąć, porozmawiać, opowiedzieć o swoich emocjach. Od początku do końca pobytu zachowywał się bardzo normalnie i może być przykładem dla wielu innych naszych piłkarzy. Zarówno na boisku, jak i poza nim.

Od zgrupowania minęło już sporo czasu, ale "Ludo" z chęcią wraca myślami do tych pierwszych chwil. - Jeszcze przed przyjazdem na zgrupowanie dostawałem mnóstwo listów z Polski. Kibice przysyłali mi życzenia, a także wycinki polskich gazet, które pełne było artykułów o mnie. A jak już przyleciałem do Polski, to też przejrzałem prasę i widziałem, że przed meczem pisano głównie o mnie. To było bardzo motywujące, tym bardziej chciałem pokazać, że dziennikarze mają rację, wychwalając moje zalety. Myślę, że wyszło całkiem nieźle, co? - puszcza oko Obraniak. Ludovic jest więc bardzo zadowolony z tego, co zobaczył i czego dokonał w trakcie pierwszej wizyty w Polsce. A jak sam został odebrany?

Przeciętnie… dobry?

- Oceniam go bardzo pozytywnie - mówi Jan Tomaszewski, od którego usłyszeć pochwały nigdy nie jest łatwo. - To znaczy powiedziałbym tak: Obraniak jest przeciętnie dobry. Za słaby na Francję, ale bardzo dobry na Polskę.

Bogu dzięki, że nie został wychowany przez naszych trenerskich analfabetów, którzy już na samym początku piłkarskiej drogi każą dzieciom walczyć o wynik, a nie dbają o ich rozwój. U nas jest kult "U". A ja mam w dupie, czy U-13 albo U-19 odnosi sukcesy w dziecięcych czy młodzieżowych zawodach. Mnie interesuje, ilu chłopaków z tego "U" zagra później w seniorskiej kadrze. No ilu u nas się przebija?

Trzeba rozpieprzyć ten pseudowydział szkolenia, na czele z panami Piechniczkiem i Engelem, bo oni utknęli na latach 80–tych i nie nadążają za obecnymi trendami - "Tomek" po swojemu atakuje PZPN, ale zaraz wraca do tematu Obraniaka.

- Wiecie dlaczego Obraniak jest dobry, dlaczego potrafi błyszczeć na tle naszych piłkarzy, wytrzymać, w przeciwieństwie do większości Polaków, 90 minut, albo nawet i 120? Bo on jest wychowankiem szkoły francuskiej, gdzie pracują ludzie, którzy mają "olej w głowie" i którym nie zależało, aby 14-letni Ludovic wygrał z zespołem jakiś pucharek. Oni pracowali po to, aby organizm Obraniaka wytrzymał kilkunastoletni wysiłek w seniorskiej piłce. I, jak widać po efektach, w pełni im się to udało, bo chłopakowi niczego nie brakuje.

Teraz ojców sukcesu jest wielu, ale warto pamiętać, że na przykład Leo Beenhakker nie kiwnął palcem, aby zachęcić Obraniaka do gry dla "Biało-czerwonych". - W ogóle mnie to nie dziwi, bo przecież Beenhakker od dawna wie, że zostanie zwolniony i tylko czyha na okazję, aby wyszarpać odszkodowanie i "zawinąć" się do domu. To jak on miał walczyć o Obraniaka? Jak mu miało zależeć? Wiadomo było, że nic w tym kierunku nie zrobi. Ludovic do tej kadry musiał się niemalże wprosić, sam wszystko załatwiał i to też jest karygodne. Że związek mu nie pomógł, że bardziej walczyli o niego dziennikarze niż działacze. No, ale to może do was, dziennikarzy powinny być pretensje? Po co przeszkadzacie działaczom, po co zawracacie im głowę? Przecież sprawy piłkarskie ich zajmują w małym stopniu, wręcz zawadzają. Dla nich liczą się bankiety, najlepiej w RPA i dobra zabawa - szydzi Tomaszewski, ale zaraz… ponownie powraca do Obraniaka.

Niech Bóg mu wybaczy to, co mówi
- Sprawy językowe? Proszę pana! A po co mu ten język? Czy jak strzelał drugą bramkę, po akcji Brożka i Błaszczykowskiego, to panowie rozmawiali w tamtym momencie? Dobrzy piłkarze rozumieją się bez słów. Niech się Ludovic uczy, ale na spokojnie, to nie jest najważniejsze. Wiele razy grałem w reprezentacji świata i choć to były innego typu mecze, to jakoś nigdy nie było problemów z dogadaniem się, zgraniem. Rozumieliśmy się i na boisku, i poza nim. Piłkarski język jest jak esperanto, jest uniwersalny - uśmiecha się Tomaszewski, który jeszcze raz podsumowuje polski system szkolenia: - Niech Bóg mi wybaczy to, co powiem, ale dziękuję rodzicom Klose i Podolskiego, że wyjechali z Polski, gdy Mirek i Łukasz byli jeszcze mali. Polscy pseudofachowcy nie zdążyli ich "popsuć" i dzięki temu są dziś światowej sławy piłkarzami. A ja jestem z nich dumny, bo choć grają dla Niemiec, to uważam ich za polskich piłkarzy. A wracając do Obraniaka... Ja mu życzę wszystkiego najlepszego, choć niedobrze by było, abyśmy wymagali od niego cudów. Bo, jak mówię, on jest niezły, ale nie wmawiajmy sobie, że to gwiazda światowych boisk. Owszem, Ludo może nam wiele dać, ale inni chłopcy muszą mu pomóc! - mówi Tomaszewski.

W pełni zgadza się z nim Mirosław Okoński. Kto wie, może Obraniak będzie właśnie kimś w stylu następcy Okońskiego. Łączy ich ta sama pozycja (obaj lubili szarżować lewym skrzydłem) i świetna lewa noga. - Widziałem Ludovica w meczu z Grekami i bardzo mi się podobał. Chłopak grał tak, jakby w tym zespole występował od dawna. A to był dopiero jego pierwszy mecz... Nie boi się podejmować decyzji, strzela bez zastanowienia, bierze na siebie odpowiedzialność - chwali Obraniaka "Oko", który, podobnie jak Tomaszewski, bagatelizuje fakt, iż Ludovic nie mówi po polsku. - A na co mu ten polski? Dla dobra naszej piłki apeluję: Ludovic, skup się na treningach, nie trać czasu nad książkami czy słownikami. Chłopak da sobie radę, na boisku za dużo mówić nie trzeba. Wystarczy ruch w odpowiednią stronę, a kolega i tak to dostrzeże, bez jakiegoś wielkiego gadania - mówi Okoński.

Co ciekawe, pierwszy mecz Obraniaka dla Polski wzbudził zainteresowanie nie tylko w Polsce, ale i w ojczyźnie piłkarza. Francuskie media z zaciekawieniem i pewnym rodzajem satysfakcji informowały o tym jak dobrze piłkarz Lille wprowadził się do zespołu "Biało–czerwonych". "Obraniak nie mógł sobie wyobrazić lepszego debiutu. Świeżo naturalizowany piłkarz zagrał pierwsze skrzypce, strzelając dwa gole i podbijając serca polskich kibiców. To był prawdziwy debiut z fanfarami. To piękny początek być może wieloletniego romansu Obraniaka z Polską" - napisał "France Football". Byłoby świetnie, gdyby tak właśnie było. A Obraniak, "przy okazji", może się okazać przykładem dla innych francuskich piłkarzy polskiego pochodzenia. Dokumenty niezbędne do uzyskania naszego obywatelstwa kompletują już dwaj środkowi obrońcy: Laurent Koscielny z Lorient i Damien Perquis z Sochaux.

Piotr Koźmiński

Gość

Poznański klub w niemieckiej Bundeslidze!
(fot. AFP) DrukujAAA WP.PL/Przegląd Sportowy | 2009.09.11 11:06

Działacze Poznańskiego Klubu Bokserskiego znaleźli sposób, by wyrwać się z pogrążonego w kryzysie i marazmie polskiego środowiska boksu amatorskiego. Zgłosili swój zespół do... niemieckiej Bundesligi. I zostali przyjęci.

Na ten szalony pomysł wpadł szef klubu z Poznania Zdzisław Nowak. - Złożyliśmy już wszystkie potrzebne dokumenty w siedzibie niemieckiego związku w Kassel. Musieliśmy mieć zgodę Polskiego Związku Bokserskiego i prezes Jerzy Rybicki nam ją wydał. W tym momencie mogę już potwierdzić, że 22 listopada stoczymy mecz w Bundeslidze - powiedział "Przeglądowi Sportowemu" Nowak.

Niemcy nie robili poznaniakom żadnych przeszkód. Wystarczyło zapłacić wpisowe w wysokości 1200 euro. No i będziemy mieli ewenement - polski klub w lidze niemieckiej to przypadek warty odnotowania.

Co zadecydowało o podjęciu takiego kroku przez działaczy Poznańskiego Klubu Bokserskiego? - Musieliśmy coś zrobić. Moim zdaniem, to pierwszy krok do odbudowy boksu amatorskiego w Polsce. Chodzi o to, by zawodnicy kończący wiek juniora mogli dalej boksować. Do tej pory wielu z nich odchodziło. Część próbowała przechodzić na zawodowstwo, część kończyła przygodę z tą dyscypliną - tłumaczy Nowak.

Dzięki Bundeslidze boks ma szansę trafić do telewizji i w ten sposób promować dyscyplinę. Toczą się bowiem rozmowy w sprawie transmisji z meczów Poznańskiego Klubu Bokserskiego. Chodzi o te w Polsce, które rozgrywane będą prawdopodobnie w hali Arena.

Nie wiadomo jeszcze, jaki będzie kształt Bundesligi z klubem z Polski. Do tej pory pewnych startu jest pięć zespołów, w tym poznaniacy i... duńskie Odense. Zgłoszona jest także sekcja bokserska Herthy Berlin.

Zgłoszenie zespołu do Bundesligi to bardzo ciekawy i chyba trafny pomysł. Nie jest to pierwszy taki przypadek w Europie. Najlepszy mamy w polskim żużlu - w naszej 1. lidze startuje łotewski Lokomotiv Daugavpils i w przyszłym sezonie najprawdopodobniej awansuje do Ekstraligi.

Może warto iść w tą stronę? Gdyby trzy czołowe polskie zespoły piłkarskie dołączono powiedzmy do 2. Bundesligi, byłoby ciekawie. A gdyby udało się awansować do niemieckiej ekstraklasy, to już w ogóle super. Co tydzień mecze z Bayernem, Schalke czy Werderem. Szansa na europejskie puchary żadna, ale po co polskie kluby mają w nich grać, skoro regularnie się w nich kompromitują?

WP.PL/Przegląd Sportowy