:.:.: BABICKIE FORUM INTERNETOWE :.:.:

gal anonim · Gość

Zdaję sobie sprawę, że to ni miejsce ni pora, ale może ktoś się w necie natknie na jakieś ciekawe historyczne fakty związane z naszym regionem w sensie Babice i okolice/ powiat???

Jak by co proszę wklejać. Może z w miarę wiarygodnych źródeł admin zrobi kiedyś mały kącik historyczny!!!!

Gość

.izabelin.pl/listy/09_2002.pdf

Na powyższej stronie, jest cały opis bitwy o Truskaw.

Gość

Gość

Nie łabędzi śpiew

W śpiewie łabędzim
patos udawanie

wolę prawdziwe śmieszne
spóźnione kukanie

Lipków, lipiec 1996
Jan Twardowski
Miłość miłości szuka
1939 - 1998
Państwowy Instytut Wydawniczy
Warszawa 1999

Gość

"W związku z trudnym, pod względem żywnościowym, sanitarnym i taktycznym, położeniem walczącej już 2 miesiące Warszawy, polskie władze krajowe - dla zmniejszenia strat ludności cywilnej - przyjęły propozycję niemiecką, ewakuowania z miasta ludności cywilnej oraz chorych i rannych. Ustalone zostały następujące warunki wychodzenia ludności: - opuszczanie miasta odbywać się będzie w dniach 1 i 2 października (niedziela i poniedziałek) w godzinach od 5 rano do 19. W godzinach tych obie strony zaprzestaną ognia ..." - tak brzmiała informacja wydrukowana w "Biuletynie informacyjnym" przed ponad 61 laty.

Większość źródeł, podaje datę 2 października jako dzień kapitulacji Powstania Warszawskiego. W Ożarowie Mazowieckim przed słynnym Dworkiem Reicherów, przy ulicy Poniatowskiego 1, znajduje się tablica, na której wyryto napis następującej treści: "W dworku tym w dniu 3 października 1944 roku po 63 dniach Powstania Warszawskiego upoważnieni przez komendanta głównego Armii Krajowej gen. dyw. Tadeusza Komorowskiego "Bora" płk. dypl. Kazimierz Iranek Osmecki "Jarecki" ppłk. dypl. Zygmunt Dobrowolski "Zyndram" podpisali Układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie"

Zdjęcie pomnika na: ozarow.maz.pl/index.php?option=content&task=view&nonews=1&id=370&Itemid=166

Gość

INFORMATOR KRAJOZNAWCZY - KAMPINOSKI PARK NARODOWY

BORZĘCIN DUŻY - wieś przy Trakcie Królewskim na Równinie Błońskiej. Pierwsze wzmianki z 1254 roku. W 1262 r. oddany wraz z fundowanym przez Konrada Mazowieckiego kościołem kanonikom z Czerwińska. Dobra borzęcińskie w różnych okresach były własnością kościelną lub prywatną. 12 września 1939 r. obok wsi zwycięską bitwę stoczyła 8 dywizja piechoty. 8 sierpnia 1944 r. hitlerowcy spacyfikowali wieś; mieszkańców wywleczono z domów, 49 osób rozstrzelano na cmentarzu, podpalono wieś, a wszystkich zdolnych do pracy wywieziono na roboty do Niemiec. Obecny kościół pod wezwaniem św. Wincentego Ferreriusza z 1855 r. Opodal cmentarz, a na nim klasycystyczna kaplica grobowa Róży Zakrzewskiej-Rykowskiej z 1838 r. oraz mogiła rozstrzelanych.

BROCHÓW - wieś nad Bzurą, wzmiankowana już w 1 poł. XII w. W 1410 r. wojska polskie pod dowództwem króla Władysława Jagiełły przeszły tędy posuwając się wzdłuż Bzury na miejsce koncentracji pod Czerwińskiem, skąd nastąpił wymarsz pod Grunwald. W dniach 14-17 września 1939 roku w trakcie bitwy nad Bzurą, cofające się armie "Poznań" i "Pomorze", toczyły w tym rejonie zacięte walki o dostp do Puszczy Kampinoskiej i oblężonej Warszawy. Warto zwiedzić gotycko-renesansowy kościół obronny o trzech wieżach. Już w 1113 r. istniała w tym miejscu drewniana kaplica. W latach 1551-61 ród Brochowskich ufundował kościół w jego obecnym kształcie zaprojektowanym przez Jana Baptystę z Wenecji.

CICHOWĄŻ - bagna Cichowąż to najcenniejszy jak przyznają przyrodnicy i leśnicy obszar jaki posiada w swych granicach Kampinoski Park Narodowy. Na bagnach rosną olsy, pięknie wykształcone grądy, a na leżących na ich skraju wydmach bory sosnowe z domieszką dębu. Cichowąż to największe bagna jakie ma Puszcza Kampinoska. Jest to ostoja łosi, bobrów, miejsce lęgowe żurawi i czarnych bocianów.

CYBULICE DUŻE - wioska na północnym krańcu KPN. Pierwsze wzmianki z 1414 r. W XVIII w. nazwane Cybulicami, od nazwiska pierwszego właściciela tych ziem - Rafała Cybulskiego, któremu w XVI w. król Zygmunt August nadał te ziemie.

DROGA ŁĄCZNICZEK AK GRUPY KAMPINOS - droga nazwana dla uczczenia łączniczek Armii Krajowej. Pochodziły one z okolicznych wiosek, a ich główna kwatera mieściła się w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach. Pełniły swoją misję kursując tą drogą z Lasek do obozu partyzanckiego w Wierszach. W ostatnich godzinach przed wprowadzeniem stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku na tej drodze, ukryta w ciemnościach nocy, oczekiwała na rozkazy kolumna opancerzonych pojazdów wojskowych.

DZIEKANÓW LEŚNY - osada na północno-wschodnim skraju KPN. Założona w początkach XIX w. jako kolonia na prawie "olenderskim". W dniu 6 VIII 1943 r. odbyła się tu dramatyczna akcja oddziału Armii Krajowej na niemiecką mleczarnię, a 18 IX 1944 r. została zestrzelona amerykańska "latająca forteca" - samolot z wielkiej armady niosącej pomoc powstańcom warszawskim; poległych lotników pochowano na cmentarzu w Kiełpinie. Dziś Dziekanów jest sporym osiedlem o jednorodzinnej zabudowie, łączącym się w całość z Łomiankami. Mieści się tu siedziba Zakładu Ekologii PAN. Pośród lasów zabudowa szpitala pediatrycznego o dużej renomie.

FELIKSÓW - przysiółek na południe od Zaborowa. Na pobliskich polach w dniach 4-7 Ix 1939 r. znajdowało się lotnisko Warszawskiej Brygady Pościgowej.

GÓRA OJCA - wydma położona na północ od Zakładu dla Niewidomych w Laskach, u jej stóp znajduje się węzeł szlaków turystycznych. Nazwa została nadana dla upamiętnienia postaci ks. Władysława Korniłowicza, duchowego ojca Zakładu. Obecnie toczy się jego proces beatyfikacyjny. Na grzbiecie wydmy krzyż ustawiony w setną rocznicę urodzin księdza w 1984 roku oraz wieża obserwacyjna dla ochrony przeciwpożarowej. W okolicznych lasach znajduje się stanowisko chronionego kruszczyka rdzawoczerwonego.

GÓRKI - wieś nad kanałem Łasica założona ok. 1765 r. jako "budy", tj. osada budników trudniących się wyrębem lasu i wypalaniem węgla drzewnego. 17 IX 1939 r. Grupa Operacyjna Kawalerii pod dowództwem gen. Romana Abrahama rozbiła niemiecki batalion zmotoryzowany torując armiom "Poznań" i "Pomorze" drogę do Warszawy. W centrum wsi murowany kościół wzniesiony w 2000 r., w rok po pożarze poprzedniego. Historia budowy tej poprzedniej świątyni sięga lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Wobec wielokrotnej odmowy pozwolenia na budowę, mieszkańcy wznieśli świątynię jak za czasów carskich - pod osłoną nocy. Nastąpiła akcja milicyjna w wyniku której kościół rozebrano. Doszło do profanacji Najświętszego Sakramentu. Dopiero w 1978 roku wzniesiono świątynię drewnianą na konstrukcji stalowej. Całe wyposażenie nawiązywało do puszczańskiego położenia wioski. W otoczeniu wiele kapliczek z rzeźbami Małgorzaty Tomaszkiewicz. Na skraju wsi kapliczka, obok której powalona w 1984 r. "Sosna Powstańców", na której w 1863r. carscy kozacy wieszali wziętych do niewoli Polaków.

GRANICA - jest to najpiękniej położona miejscowość puszczańska, na północ od wsi Kampinos. Na południu rozciąga się duży obszar łąk i turzycowisk na torfowisku Olszowieckiego Błota, na północy pas wydmowy porośnięty borami sosnowymi. Wieś powstała jako budy około 1795 roku. W latach międzywojennych wybudowano tu zespół drewnianych budynków nadleśnictwa Kampinos, utrzymanych w modnym w tym okresie stylu tzw. architektury narodowej, czerpiącej zarówno ze szlacheckiego baroku jak i ze stylu zakopiańskiego. Znajduje się tu obecnie Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny im. prof. Jadwigi i Romana Kobendzów. Przed muzeum skromny park etnograficzny, z przykładami dawnego budownictwa puszczańskiego oraz wiodąca obok Aleja Trzeciego Tysiąclecia, wzdłuż której w latach 1999-2000 posadzili młode dęby m.in. Prezydent i Prymas Polski. Zaczyna się tu również muzealna ścieżka przyrodnicza długości l km, przy której końcu znajduje się cmentarz wojenny z grobami żołnierzy 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich i innych jednostek Grupy Operacyjnej Kawalerii, poległych w okolicy w dniach 16-17 września 1939 r. W sąsiedztwie znajduje się rezerwat "Granica" - najstarszy obszar chroniony w Puszczy Kampinoskiej.

HORNÓWEK - powstał w połowie XIX w. po parcelacji majątku Zielonki. Nazwa pochodzi od pierwszego właściciela - Hornowskiego. Na początku XX w. wieś liczyła 30 gospodarstw, których mieszkańcy zajmowali się głównie hodowlą bydła. Obecnie osiedle rezydencji i domków jednorodzinnych. W centrum, przy pętli autobusowej mogiła rodziny rozstrzelanej przez hitlerowców za ukrywanie Żydów.

JULINEK - dawna zimowa baza cyrkowa z pawilonami mieszkalnymi i treningowymi, oraz pomieszczeniami dla zwierząt. Działało tu Pomaturalne Studium Sztuki Cyrkowej oraz skromne muzeum sztuki cyrkowej.

KAMPINOS - wieś położona na krawędzi Równiny Łowicko-Błońskiej na południowym skraju Puszczy Kampinoskiej, przy Trakcie Królewskim. W 1377 r. osada była wzmiankowana pod nazwą Białe Miasto. Warto obejrzeć drewniany, barokowy kościół zbudowany w latach 1773-82. Obok kościoła drewniana dzwonnica z końca XVIII w. Wieś Kampinos posiada dobrą bazę noclegową w gospodarstwach agroturystycznych.

KALISZKI - wioska założona w 1 poł. XIX w. na północnym obrzeżu Puszczy Kampinoskiej. W pobliżu obszar ochrony ścisłej o tej samej nazwie na powierzchni 103 hektarów chroniący 150-letnie drzewostany sosnowe.

KOCZARGI - pierwsza wzmianka z 1254 r., dawna własność klasztoru kanoników z Czerwińska. Nazwa od koczergi - części kosy lub sierpa, służącej bezpośrednio do żęcia. Na północ od wsi Kocarska Choina - bory sosnowe na piaskach, monotonne i pozbawione puszczańskiego charakteru.

KRĘTA DROGA - prowadzi za znakami zielonym z Mogiły Powstańców 1863 r. do Karczmiska. Wystarczy się nią przejść, aby zrozumieć nazwę.

LASKI - osiedle o charakterze podmiejskim założone pod koniec XIX w. W 1923 r. z inicjatywy siostry Elżbiety - Róży Czackiej rozpoczęto budowę zakładu dla ociemniałych dzieci prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. We wrześniu 1939 r. w Laskach i okolicy trwały walki polskich oddziałów, przebijających się po bitwie nad Bzurą do Warszawy. Na terenie zakładu istniał wtedy szpital polowy. W czasie powstania warszawskiego w Zakładzie dla Ociemniałych znajdował się punkt łącznikowo-kontaktowy Zgrupowania ,,Kampinos" z Dowództwem Powstania Warszawskiego. To również miejsce pobytu i działalności księdza Stefana Wyszyńskiego, późniejszego Prymasa Polski, a ówczesnego kapelana Armii Krajowej. Na cmentarzu wojennym znajdują się mogiły 720 żołnierzy polskich poległych we wrześniu 1939 r. oraz partyzantów AK poległych w latach 1943-44. Na terenie zakładu stylowa kaplica pw. Matki Boskiej Anielskiej zbudowana w 1925 r. (proj. Łukasz Wolski), a ostatnio gruntownie odremontowana. Wewnątrz figura Chrystusa z XVII w. i osiemnastowieczny obraz Św. Franciszka z Asyżu szkoły włoskiej. W kruchcie lanca ułańska i tablica poświęcona pamięci ułanów poległych w Laskach w 1939 r. Obok kaplicy cela Matki Elżbiety Czackiej. Na cmentarzu groby Matki Czackiej oraz księdza Władysława Korniłowicza i innych osób związanych z zakładem ociemniałych i "dziełem Lasek", a także inteligencji katolickiej. We wsi nowoczesny kościół parafialny p.w. Matki Boskiej Królowej Meksyku z kopią cudownego obrazu Matki Boskiej z Guadalupe.

LEONCIN - wieś blisko północnej granicy Puszczy Kampinoskiej. Warto zobaczyć położony na wydmie kościół neogotycki zbudowany w latach 1881-85. Jest to ogólnopolski ośrodek duszpasterstwa myśliwych.

LESZNO - wieś blisko południowej granicy Puszczy Kampinoskiej. Warto zwiedzić neogotycki kościół zbudowany w latach 1894-98 oraz pałac Łuszczewskich.

LIPKÓW - wieś na południe do szosy Warszawa - Truskaw nad strugą o nazwie Lipkowska Woda. Wzmiankowana w 1414 r. jako własność rycerskiego rodu Prusów. W 1788 r. nabył ją Ormianin Jakub Paschalis, który po nobilitowaniu przyjął nazwisko Jakubowicz. Założył on w Lipkowie manufakturę produkującą pasy kontuszowe o oryginalnej ornamentyce roślinnej, dorównujące sławą pasom słuckim. Od 1880 Lipków stał się własnością Kazimierza Szetkiewicza. O rękę jego córki Marii starał się Henryk Sienkiewicz, bywając w Lipkowie częstym gościem. Urzeczony pięknem okolicy umieścił tu scenę pojedynku Wołodyjowskiego z Bohunem. W Lipkowie można dziś obejrzeć otoczony starym parkiem osiemnastowieczny dwór (obecnie plebania), w którym znajduje się niewielkie, prywatne muzeum oraz klasycystyczny kościół pw. św. Rocha zbudowany w 1792 r. wg proj. Hilarego Szpilowskiego. Na cmentarzu przykościelnym nagrobki Józefa Paschalisa Jakubowicza i jego żony Ludwiki z Ryxów.

MARIEW - wieś na południowych obrzeżach Kampinoskiego Parku Narodowego. W otoczeniu rozległe łąki południowego pasa bagiennego pradoliny Wisły i młode bory sosnowe na piaszczystych pagórkach (grądach).

MŁOCINY - osiedle podmiejskie, włączone w granice Warszawy w 1951 roku. W XVI w. w okolicznej puszczy istniał królewski zwierzyniec, w którym trzymano m.in. tury i żubry. Od 1748 roku Młociny stanowiły własność Bruhlów, którzy podejmowali tu królów na polowaniach i festynach. Król Stanisław August Poniatowski powierzył Alojzemu, synowi Henryka, wszechwładnego ministra z czasów saskich zorganizowanie artylerii. Pod Młocinami powstały odlewnia kul, prochownia i poligon artyleryjski. W Młocinach zachował się późnobarokowy pałacyk Bruhlów, wzniesiony w latach 1752-57 według projektu Jana Fryderyka Knobla, przebudowany w 1786 r. przez Szymona Bogumiła Zuga. Atrakcyjny jest Park Młociński, założony w czasie budowy pałacu, przekształcony w 1871 roku w. park krajobrazowy przez Chrystiana Szucha, założyciela m.in. warszawskiego Parku Łazienkowskiego. W czasie okupacji mieściło się na tych terenach lotnisko wojskowe, będące miejscem akcji zbrojnych podziemia. Tu w nocy z 3 na 4 maja 1944 r. oddział AK kpt. Jana Andrzejewskiego spalił 8 samolotów. W pierwszych dniach powstania w walkach o lotnisko zginęło 29 powstańców AK ze zgrupowania ,,Kampinos". Mieszkańcy Warszawy zawsze cenili Młociny jako teren wypoczynkowy. Zrazu gośćmi bywali tu królowie i arystokracja. Słynne były bale wydawane w pałacu Bruhla. Później bogaci patrycjusze i mieszczanie warszawscy poczęli tu budować wille i domy letniskowe. Odbywały się tu festyny, spotkania, sławne były rejsy statkiem po Wiśle do Młocin.

MOGILNY MOSTEK - drewniany mostek na czerwonym szlaku do Palmir. Nazwa związana z legendą o dokonanym w tym miejscu morderstwie. Dawno temu do jednego z domów we wsi Pociecha zaszedł wędrowiec. Został ugoszczony, poczęstowany posiłkiem i przenocowany. Następnego dnia rankiem, a była to niedziela, córka gospodarzy wybierała się do kościoła w Łomnie. Wędrowiec pożegnał się wcześniej i poszedł przed siebie. Czekał na kobietę w pobliżu mostku na śródleśnej strudze. Tam ją napadł, obrabował i zamordował, a ciało przykrył ściągniętymi naprędce gałęziami. Jeszcze w latach poprzedzających drugą wojnę światową istniał zwyczaj, iż każdy przechodzący tędy kładł jedną gałąź obok mostku. Raz do roku, na wiosnę, stos podpalano żeby dusza zabitego w ogniu oczyściła się z grzechu.

MOGIŁA POWSTAŃCÓW 1863 ROKU - mogiła na grzbiecie wydmy w obszarze ochrony ścisłej "Zaborów Leśny". Pochowani są w niej żołnierze (głównie młodzież warszawska) oddziału powstańczego dowodzonego przez majora Walerego Remiszewskiego. Ten liczący ok. trzystu osób oddział, uzbrojony głównie w kosy, 14 kwietnia 1863 r. stoczył pod Budą Zaborowską walkę z licznymi i dobrze uzbrojonymi żołnierzami carskimi; kozakami i piechurami pod dowództwem gen. Krüdenera. W mogile spoczywa 72 powstańców, co symbolizują 72 kolce na krzyżu.

OPALEŃ - uroczysko na zachód od Wólki Węglowej, urozmaicone borami sosnowymi, lasem mieszanym z niewielką łąką i lasami liściastymi. Dwa dwustuletnie dęby szypułkowe i grupa czterdziestoletnich modrzewi. W pobliżu znajduje się pomnik poległych w czasie obrony konspiracyjnego magazynu broni 28 stycznia 1944 r. żołnierzy AK. Rozległej polanie, na której znajdują się wiaty i teren piknikowy, nadano imię Honorowych Dawców Krwi. Tu stoi również skromny pomnik poświęcony jednemu spośród nich - Ryszardowi Skryckiemu.

PALMIRY CMENTARZ - miejsce pamięci narodowej i pomnik martyrologii narodu polskiego. Na otoczonym młodymi lasami ogromnym cmentarzu znajdują się mogiły 2204 ofiar terroru hitlerowskiego. Spoczywają tu m.in. Mieczysław Niedziałkowski - wybitny działacz PPS, Maciej Rataj - były Marszałek Sejmu i członek władz Stronnictwa Ludowego, Jan Podolski - były wiceprezydent Warszawy, Stefan Kopeć i Kazimierz Zakrzewski - profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego, Janusz Kusociński - lekkoatleta i zdobywca złotego medalu olimpijskiego. Pierwsza egzekucja odbyła się 14 XII 1939 r. ostatnia 17 VII 1941 r. W borach kampinoskich, na "palmirskiej polanie śmierci" zginęło ponad 1700 osób. Są tez groby ofiar egzekucji przeprowadzonych w innych lasach podwarszawskich, ekshumowanych po wojnie. Na cmentarzu las krzyży, po części tablic z sześcioramienną gwiazdą. Na niektórych nazwiska zidentyfikowanych ofiar, na większości tylko data egzekucji. Nad cmentarzem górują trzy olbrzymie, betonowe krzyże na wydmie otoczonej jałowcami. Mają dłuższe boczne ramiona, symbolizujące rozwarte ręce rozstrzeliwanego człowieka. Urna na symbolicznym ołtarzu zawiera ziemię z miejsc, gdzie ofiary zostały zamordowane. Wszystkie egzekucje były przeprowadzane przez Sicherheitspolizei z głębokim rozmysłem. W dniach poprzedzających transport skazańców, a niekiedy na dłuższy czas naprzód przygotowywane były na polanie śmierci doły, w których miały spocząć ciała ofiar. Doły te głębokości 2,5-3 m, a długości 30 m i więcej przypominały swym wyglądem rowy przeciwlotnicze. Ofiary przywożono głównie z Pawiaka, niekiedy również z więzienia na Rakowieckiej w Warszawie. Pozostawiano ludziom złudzenie, że mają być wywiezieni do obozu koncentracyjnego. Pozwalano im zabrać ze sobą walizki, worki z osobistymi rzeczami, paczki z żywnością, osobiste przedmioty złożone w depozycie więziennym. Dopiero gdy samochody skręcały w drogę polną, a potem wjeżdżały w las, rodziły się w więźniach podejrzenia, wyrzucali z samochodów kartki, książeczki do nabożeństwa czy jakieś drobiazgi, w nadziei, że naprowadzą kogoś w ten sposób na swój ślad. Na polanie Niemcy ustawiali skazańców nad samą krawędzią dołu, gęsto obok siebie. Egzekucji dokonywano z broni maszynowej. Po salwie dobijano niektórych rannych pojedynczymi wystrzałami z pistoletów.

PALMIRY WIEŚ - wieś rolnicza założona w XIX w. Pochodzenie nazwy nie jest jasne. Można przypuszczać, że została nadana przez właścicieli majątku w Łomnie dla upamiętnienia odkryć archeologicznych w syryjskiej miejscowości Palmyra. Pierwotnie wieś nosiła nazwę Palmira. Liczba mnoga pojawiła się zapewne w chwili zbudowania w lasach magazynów wojskowych w latach 1929-1939.

POCIECHA - to mała wioska założona prawdopodobnie w początkach XIX w. jako osada karczemna wokół karczmy o nazwie "Pociecha". W okolicy tej znajdowało się kilka karczm budowanych na skrzyżowaniach dróg. Zatrzymywali się w nich także pierwsi turyści, wśród nich Kazimierz Wójcicki i Wojciech Jastrzębowski. Przy Palmirskiej drodze Krzyż Jerzyków. Na przełomie sierpnia i września 1944 r. ciężkie walki toczył tu oddział Armii Krajowej - Powstańcze Oddziały Specjalne "Jerzyki" pod dowództwem por. Strzałkowskiego "Jerzego", wspierany przez oddziały partyzanckie kawalerii "Doliniaków".

POSADA SIERAKÓW - rozległa polana śródleśna na zachód od wsi Sieraków. Wokół polany lasy olszowe bagna Cichowąż, drzewostan sosnowy i dębowy Kowalowych Grądów, bory sosnowe z domieszką dębu na piaszczystych terenach Wydm Sierakowskich. Nad znajdującym się tu na polanie obozowiskiem góruje dwustupięćdziesięcioletni dąb szypułkowy.

ROZTOKA - stara wieś w centralnej części Puszczy Kampinoskiej, przy szosie Leszno-Kazuń. Już w XV w. istniał tu młyn na niewielkiej strudze o tej samej nazwie. Obecnie grunty wsi wykupywane i zalesiane. Parking przy szosie z terenem rekreacyjnym. Grupa dwustuletnich dębów.

SEJMIKOWA DROGA - droga na południowym pasie wydmowym, stary trakt, poszerzony w latach międzywojennych stracił znaczenie po budowie Palmirskiej Drogi. W otoczeniu ładne drzewostany, malownicze zakątki leśne.

SIERAKÓW - wieś otoczona lasami, zbudowana na piaszczystej wydmie. Pierwsze zagrody powstały w drugiej połowie XVIII w. Nazwa pochodzi od słowa "sierak", które oznacza sukmanę, siermięgę. W dniach 18 i 19 września 1939 r. toczyły się tu ciężkie walki pomiędzy Grupą Operacyjną Kawalerii gen. Romana Abrahama, a hitlerowskimi wojskami pancernymi. Pomimo bardzo dużych strat walkę wygrali Polacy. Polegli żołnierze pochowani zostali na cmentarzu wojennym w Laskach. We wschodniej części wsi pomnik pięciu żołnierzy AK, poległych w obronie konwoju z bronią.

STARE BABICE - duża wieś niedaleko zachodnich granic Warszawy, wzmiankowana już w 1400 r. Zagłębie warzywnictwa i drobnej wytwórczości. Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia NMP zbudowany w 1902 r. z wykorzystaniem ścian starego kościoła barokowego z 1728 r. Cmentarz wojenny w Kwirynowie z mogiłami ok. 400 żołnierzy polskich poległych w trakcie przebijania się do Warszawy we wrześniu 1939 r. oraz cywilnych ofiar wojny. W pobliżu rezerwat przyrody "Łosiowe Błota" chroniący torfowiska niskie i las olszowy oraz ścieżka przyrodnicza.

TRUSKAW - wieś wzmiankowana w 1419 r., powstała z nadania króla Władysława Jagiełły. Nazwa wsi pochodzi od staropolskiego słowa "trusk" owoc leśny, poziomka. W 1863 r. stacjonował przez pewien czas w tutejszym folwarku oddział powstańców pod dowództwem mjr Remiszewskiego. Za pomoc powstańcom władze carskie represjonowały mieszkańców wsi. W nocy 2/3 września 1944 r. udana akcja bojowa żołnierzy Armii Krajowej Zgrupowania "Kampinos" dowodzona przez por. "Dolinę" Adolfa Pilcha na stacjonujące we wsi Truskaw jednostki niemieckie i ukraińskie, atakujące od 28 sierpnia pozycje obrony wsi Pociecha. Miejsce walki upamiętnia tablica pamiątkowa.

TRUSKAW MAŁY - śródleśna osada na południe od Truskawia.

UROCZYSKO NADŁUŻE - znajduje się na północ od Łuży; skrzyżowanie szlaków turystycznych z deszczochronem. W otoczeniu bory sosnowe dojść ubogiej formy, z jałowcami w poszyciu. W dniu 19 IX 1939 r. w tej okolicy ciężkie walki toczył oddział Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Romana Abrahama, które okopały się na wydmach i odpierały ataki niemieckich czołgów. Przy skrzyżowaniu stoi Kamień Ułanów Jazłowieckich. W pobliżu wśród sosen, mogiła bezimiennego żołnierza polskiego.

WAWRZYSZEW - do niedawna wieś, obecnie osiedle mieszkaniowe (projektu Ryszarda Tomickiego) w dzielnicy Bielany. We wczesnym średniowieczu jeden z książęcych ośrodków osadniczych. W XVI w. ówczesny właściciel, nadworny lekarz króla Zygmunta Augusta, Baltazar Smosarski ufundował tu istniejący do dziś kościół. W XVII i XVIII wieku Wawrzyszew należał do zakonu bernardynek, a od 1819 roku stanowił folwark z doświadczalną hodowlą owiec Instytutu Agronomicznego na Marymoncie. W końcu XIX wieku był własnością carskiego generała A. Patkulowa. W 1951 r. został włączony w obręb Warszawy. Godny uwagi jest cmentarz wawrzyszewski - dawny wiejski cmentarzyk, obecnie jedno z warszawskich miejsc pamięci narodowej. Znajdują się tu kwatery obrońców Warszawy z 1939 r.; 500 żołnierzy 30 Pułku Strzelców Kaniowskich, 53 powstańców 1944 r. i groby ludności cywilnej, poległej w powstaniu. Obok kościół św. Marii Magdaleny, XVI wieczny, kilkakrotnie przebudowywany i rozbudowywany.

WIKTORÓW - wioska na północ od Zaborowa, a także sosnowy borek położony 2 km na północ od wioski. W tym lasku znajduje się cmentarz ofiar terroru hitlerowskiego, zamordowanych na posterunku żandarmerii mieszczącym się w szkole w Zaborowie.

WÓLKA WĘGLOWA - wieś założona ok. 1765 r. jako królewszczyzna. Pochodzenie nazwy nie jasne, być może od istnienia tutaj smolarni lub dużego pożaru (w pobliżu znajduje się uroczysko o nazwie Opaleń). Miejsce brawurowej szarży 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich 19 września 1939 r. Włączona w obręb Warszawy. Powstał tu wielki Komunalny Cmentarz Północny.

WYGLĘDY GÓRNE - wioska założona około 1910 r. na piaszczystych terenach pośród kotlin bagiennych Zaborowskiego Błota.

ZABORÓW - duża wieś przy Trakcie Królewskim, w miejscu, w którym skarpa wysokiego tarasu rozcięta jest niewielką dolinką erozyjną, Pierwsza wzmianka w 1239 roku o Ściborze z Zaborowa. Mieszkańcy trudnili się hodowlą bydła i dostawą mleka do Warszawy. Pałac w stylu eklektyczno-secesyjnym zbudowany w 1903 roku dla Goldstandów, park z połowy XIX w. Kościół z 1791 r. klasycystyczny, plebania z ok. 1840 r. dwutraktowa o czterospadowym dachu. W dawnym budynku szkolnym w czasie okupacji hitlerowskiej znajdowała się placówka żandarmerii, gdzie zamordowano wielu polskich patriotów. Upamiętnia ich niewielki pomnik. W pobliskim uroczysku leśnym Wiktorów znajduje się cmentarz ofiar hitlerowców

ZABORÓWEK- wieś na wysokim tarasie, przy Trakcie Królewskim, wzmiankowana już w 1502 r.. Do ostatniej wojny miejscowy majątek obejmował duży fragment puszczy. Jeszcze w 1800 r. w lesie majątku pracował bartnik. Dworek z XIX w. otoczony parkiem.

ŻELAZOWA WOLA - wieś nad rzeką Utratą na południowo -zachodnich krańcach Puszczy Kampinoskiej. Pierwsza zmianka o wsi pochodzi z 1579. Jej właścicielami byli wtedy Mikołaj i Piotr Żelazowie, którzy płacili podatek łanowy i od których nazwiska wzięła się nazwa wsi. W drugiej połowie XVIII w. Żelazowa Wola należała do Piotra Łuszczewskiego. Liczyła sobie wtedy ok. 90 mieszkańców. Na przełomie XVIII i XIX w. osada przeszła do rąk Kacpra i Ludwiki Skarbków. W 1802 do wsi przyjechał z Lombardii Mikołaj Chopin, który 4 lata później wziął ślub z Teklą Krzyżanowską, spokrewnioną z właścicielami Żelazowej Woli. Małżeństwo zamieszkiwało lewą, zbudowaną w 1800 wg planów Lecha Niemojowskiego i Mieczysława Kuźmy oficynę przy dworze. W niej 1810 urodził się Fryderyk Chopin. Ucieczka hr. Skarbka przed wierzycielami za granicę zmusiła Chopinów do przeniesienia się do Warszawy. Podczas wojen napoleońskich, w 1812 roku dwór spłonął. Zachowały się jedynie dwie oficyny. W 1834 Michał Skarbek popełnił samobójstwo, zaś wioskę przejęli Szuberci. W 1840 dziedzicem Żelazowej Woli był baron Eugehard. W 1859 majątek kupił Adam Towiański, 1879 - Aleksander Pawłowski. W 1918 wieś rozparcelowano między okolicznych chłopów. W okresie dwudziestolecia międzywojennego dworek wykupiło Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, 1928 - Komitet Chopinowski. W 1931 rozpoczeto zbieranie funduszy na remont dworku, do Żelazowej Woli zaczęli przyjeżdżać muzycy i wielbiciele muzyki Chopina. II WŚ to okres dewastacji dworku. Po jej zakończeniu ponowiono prace konserwatorskie. Od 1953 opiekę na dworkiem i parkiem sprawuje Towarzystwo im. Fryderyka Chopina. Żelazowa Wola jest także miejscem urodzenia słynnego skrzypka Henryka Szerynga.

Źródło: Kampinoski Park Narodowy - Mapa topograficzna 1:40.000 - Wojskowe Zakłady Kartograficzne, Warszawa 1999

wzięte z: kampinoska.waw.pl

Gość

Okres Wojny

W czasie wojny, ze względu na swoje zaangażowanie społeczne oraz przedwojenne publikacje poświęcone totalizmowi hitlerowskiemu był poszukiwany przez Niemców. Na polecenie rektora seminarium ks. Korszyńskiego opuścił Włocławek i ukrywał się we Wrociszewie i w Laskach pod Warszawą, a także u swojej rodziny. Bierze udział w konspiracyjnym nauczaniu młodzieży i w niesieniu pomocy ludności. Zdarzył się przy tym nawet niecodzienny wypadek, kiedy to ks. Wyszyński trafił do chałupy wycieńczonej, rodzącej kobiety. Nie mógł już sprowadzić pomocy, więc w tej dramatycznej chwili został położną i pielęgniarką. W czasie Powstania Warszawskiego był kapelanem grupy "Kampinos" Armii Krajowej oraz szpitala powstańczego w Laskach. Ksiądz Wyszyński nocą godzinami stał nieruchomo i błogosławił płonąca Warszawę, w kaplicy długo leżał krzyżem, modlił się za ginącą stolicę, za umierających ludzi i za tych, którym dane będzie przetrwać.

Żródło: wyszynski.sej.pl/zyciorys.php

lipcowiak

W połowie lat 70-tych z inicjatywy Towarzystwa Kulturalno-Naukowego w Pruszkowie,Mazowieckiego Ośrodka Badań Naukowych i Dyrekcji Kampinoskiego Parku Narodowego zrodziła się idea utworzenia muzeum puszczańskiego na wolnym powietrzu.Początkowo miał to być niewielki obiekt zlokalizowany w Borzęcinie, później postanowiono stworzyć większą placówkę z działem etnograficznym i przyrodniczym. Pod koniec roku 1977 Biuro Projektów Rozwoju Warszawy opracowało koncepcję „węzła dydaktyczno-rekreacyjnego” i parku etnograficznego z lokalizowanego w Lipkowie. Na około 20 ha terenu planowano umieścić około 40 różnych obiektów z listy stworzonej przez konserwatora. Obok skansenu miały powstać tereny sportowe, pola campingowe i polany biwakowe mające służyć weekendowemu wypoczynkowi mieszkańców Warszawy. W1983 roku Przedsiębiorstwo Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków przystąpiło do wykonania projektu uwzględniającego możliwość odbudowy zespołu manufaktury pasów szlacheckich Paschalisa Jakubowicza w Lipkowie i częściowego wykorzystania jej zabudowań na zaplecze skansenu. Na wiosnę 1984 roku Rada Konserwatorska województwa warszawskiego zaakceptowała lokalizację skansenu w Lipkowie,ale zleciła równocześnie przygotowanie propozycji parku etnograficznego w Granicy,gdzie powierzchnia do dyspozycji skansenu była znacznie większa i gdzie znajdowały się już inne obiekty zabytkowe- zabudowania Nadleśnictwa Kampinos z1919 roku. Ostatecznie latem 1984 roku zapadła decyzja o lokalizacji muzeum puszczańskiego w Granicy, gdzie znajduje się obecnie.

Ted · Gość

Dom kpt. Marka - Franciszka jana Pogonowskiego - Zielonki 35 A gmina Babice Stare był jednym z głównych punktów konspiracyjnych szefostwa uzbrojenia KG AK, kryptonim "Leśnictwo".

za: Juliusz Kulesza, Reduta PWPW str. 256 W-wa wyd. Pax 1989